Ο Κώστας Τσάρας γεννήθηκε στην Πελασγία Φθιώτιδας το 1928. Σπούδασε ζωγραφική στην ανώτατη σχολή Καλών Τεχνών στο εργαστήριο του Σπύρου Παπαλουκά και αργότερα του Γιάννη Μόραλη. Στο Παρίσι, στην ecole beaux arts, σπούδασε λιθογραφία και έμεινε από το 1959 ως το 1971 οπότε επέστρεψε στην Ελλάδα.
Φιλοτέχνησε σκηνικά για τις τραγωδίες Οιδίπους Τύραννος και Αίας που παρουσιάστηκαν στο Civic Theater του Γιοχάνεσμπουργκ. Το 1974 εικονογράφησε συλλογή ποιημάτων των: Ρήγα Φεραίου, Σολωμού, Παλαμά, Βάρναλη, Ρίτσου, Ελυάρντ, Άραγκον και Χικμέτ με 21 σχέδια. Συνεργάστηκε με τις εκδόσεις Ζαχαρόπουλος για την “Ελληνική Μυθολογία” 1983, “Ποιήματα” Καβάφη 1984, “οροπέδιο” Ν. Κατσαρού 1983.
Ζωντανή ήταν πάντα η παρουσία του στον εικαστικό χώρο με ατομικές εκθέσεις:
1966 – 1967 – 1970 γκαλερί De Baune Suzanne de Coninck Παρίσι
1971 γκαλερί regards στις Βρυξέλλες
1971 γκαλερί Ώρα στην Αθήνα
1972 στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης
1976 γκαλερί άστορ στην Αθήνα
1978 γκαλερί αργώ στην Αθήνα
1980 στο στούντιο τέχνης στην Αθήνα
1981 γκαλερί χρυσοθεμι στην Αθήνα
1985 στη δημοτική πινακοθήκη Λάρισας
1985 στις γκαλερί 7 και πλειάδες στην Αθήνα
Συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό: Παρίσι, Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Κωνσταντινούπολη, Σικάγο, Δυτική Γερμανία κ.α. Στην πανελλήνια Έκθεση ζωγραφικής στο Ζάππειο επανειλημμένα πήρε μέρος. Ο Κώστας Τσάρας ήταν επίσης γλύπτης και χαράκτης. Συμμετείχε για τελευταία φορά το 1985 στη διεθνή Biennale Γλυπτικής στο Σκιρόνιο Μουσείο Πολυχρονοπούλου.
Έργα του βρίσκονται στο Musee de la Ville de Paris και στην Παρισινή Εθνική Βιβλιοθήκη, στην Εθνική Πινακοθήκη στην Αθήνα και σε διάφορες ελληνικές και ξένες ιδιωτικές συλλογές, Υπουργεία, δήμους, τράπεζες, οργανισμούς και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Οι πίνακές του δίνουν τα χαρακτηριστικά των διαφόρων φάσεων από τις οποίες πέρασε η δουλειά του Τσάρα. Ένα από τα κύρια γνωρίσματα του έργου του είναι η πολυμορφία, που τον οδήγησε σε δρόμους και μονοπάτια αναζητήσεων όπου κάθε φορά το καινούργιο έφτανε γρήγορα σε ένα θαυμαστό βαθμό ωριμότητας. Στα 12 χρόνια όπου διέμεινε στο Παρίσι συνδέθηκε με τα μοντέρνα κινήματα και απέδωσε στα έργα του, με ειλικρίνεια και αυθορμητισμό μια εντελώς προσωπική αισθητική μέσα από τις φόρμες της αφαίρεσης.
Τα έργα του κλείνουν ένα κομμάτι από τη συνολική ύπαρξη του καλλιτέχνη, ένα κομμάτι του χαρακτήρα του με την παροιμιώδη καλοσύνη, την εντιμότητα, την ανθρωπιά, την αγάπη που τον συνόδευαν σε όλη του τη ζωή. Και δεν ήταν πάντα ρόδινη αυτή η ζωή: τα εφηβικά χρόνια της Κατοχής, οι σπουδές στο Παρίσι κάτω απο υλικές συνθήκες πολύ δύσκολες και η κλονισμένη υγεία που επέβαλε αυστηρές δεσμεύσεις στην καθημερινή δραστηριότητα, δεν επηρέασαν ούτε το χαμόγελο, ούτε την έφεσή του για δημιουργία.
Ίσα-ίσα που η δουλεία του ήταν φυσική διέξοδος, αλλά και η σύνθεση όλων εκείνων των στοιχείων που πλάθονταν σιγά-σιγά μέσα του και γύρευαν να δουν το φως: στοιχείων τόσο αισθητικών όσο και κοινωνικών. Η πρωτοποριακή του θέση για τα ζητήματα της αισθητικής, συμβαδίζουν αξεχώριστα με την πρωτοποριακή του στάση για τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα. Αυτή η συνέπεια ήταν ακόμη μια πλευρά του ακέραιου χαρακτήρα του.
Στο έργο του ο Τσάρας δεν δεσμεύτηκε ούτε από υλικά, ούτε από τεχνικές, παρ’ όλο που η ακουαρέλα και η ξυλογραφία, αν και τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, φαίνεται να έδωσαν τις πιο ευτυχείς στιγμές στη δημιουργία του. Οι πιο ωραίοι πίνακες που βγήκαν από τα χέρια του, ισορροπούν αβίαστα ανάμεσα στην αίσθηση του ανάλαφρου και φευγαλέου που δίνει η ακουαρέλα και στην εντύπωση του στέρεου και γήινου που γεννά η ξυλογραφία. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο που τον τραβούσε τόσο πολύ ο λόγος και μάλιστα ο ποιητικός.
Ο Ησίοδος, η Ελληνική Μυθολογία, ο Καβάφης, ο Ελυάρ, ο Αραγκόν, ο Σινόπουλος, άλλοι ποιητές, αποτέλεσαν ερεθίσματα για πολλά έργα που τυπώθηκαν και σε βιβλία. Έπειτα η ζωγραφική των αγγείων και η γλυπτική της κλασικής αρχαιότητας, του ήταν τόσο αγαπητές, που με μεγάλη του χαρά δούλεψε στο Μουσείο της Ολυμπίας, σχεδιάζοντας γλυπτά και θραύσματα. Άλλωστε τα δικά του γλυπτά σε μοντέρνες φόρμες, σκαλισμένα σε ελιά ή σε πουρνάρι, είναι μια απο τις πιο εντυπωσιακές εκδηλώσεις ενός εξαιρετικού ταλέντου, που γύρευε να δώσει υπόσταση στις ανησυχίες και τις αναζητήσεις του, χρησιμοποιώντας μέσα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους.
Ήξερε να αντιλαμβάνεται τη βαθύτερη υφή των πραγμάτων και να την αναδεικνύει διαλέγοντας κάθε φορά την τεχνική κα φυσικά τη μορφή που τους ταίριαζε, ανεξάρτητα από το αν το τελικό αποτέλεσμα ήταν ρεαλιστικό ή αφηρημένο. Αυτό αποδεικνύουν τα σχέδια με σινική μελάνη, αυτό αποδεικνύουν τα λάδια, αυτό αποδεικνύουν οι γκουάς. Κι όταν δεν τον χωρούσε το πλαίσιο της ζωγραφικής πάνω στο χαρτί ή τον μουσαμά, στρέφονταν προς άλλα υλικά για να δώσει διέξοδο στη δημιουργικότητα του που ξεχείλιζε. Έτσι καταπιάστηκε με κατασκευές από ξύλο, μέταλλο, σύρμα και ακόμα σκάλισε και ζωγράφισε ρίζες δέντρων ή κλωνάρια που έχει ξεβράσει η θάλασσα, αλλά και πέτρες είτε σαν ξεχωριστά αντικείμενα, είτα σαν σύνθεση κάποιου μωσαϊκού. Έφτιαξε σκηνικά για το αρχαίο δράμα, έπλασε κεραμικά που για μια περίοδο τον είχαν τραβήξει πολύ, ζωγράφισε πάνω σε εκκλησιαστικές εικόνες, σε αυγά πουλιών, σε ντουλάπια και σε έπιπλα και όλα που τα διακρίνει άλλοτε η λειτουργική της μινιατούρας και άλλοτε η αδρότητα της χοντρής πινελιάς, αναδεικνύουν τον κόσμο του Τσάρα.
Όλα τα έργα ανήκουν στην ιδιωτική συλλογή Αθανάσιου Χαρίτου.
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Χαρίτο Αθ. για την θετική ανταπόκριση του,στο κάλεσμα μας,για την διοργάνωση της έκθεσης καθώς και τους Γιώργο Πολίτη και Βασιλικής Τριανταφυλλοοπούλου-αρχιτέκτονες μηχανικοί,για την αμέριστη βοήθεια και συμβολή τους στην έκθεση.
